Displaying items by tag: Boże Narodzenie

Wszędzie błyszczą życzenia „Wesołych świąt”, zgodnie ze strategią marketingu, aby koniecznie powrócić do większej sprzedaży. Są też w sklepach kalendarze adwentowe, z czekoladkami, dla dzieci i dla dorosłych, tęskniących za własnym dzieciństwem.

W świecie, w którym niewiele rzeczy jest pewnych, nadzieję na powrót, odnowę, rezyliencję pokłada się w politykach, ekonomistach, naukowcach... a takża w tych, którzy pracują lub zajmują się wolontariatem, a więc w wysiłku rodzin i przedsiębiorstw. Ale wydaje się, że musimy się ograniczyć do prognoz, mniej lub bardziej optymistycznych, bo ciągle pojawiają się nowe czynniki – medyczne, geopolityczne, ekologiczne, finansowe – które wystawiają na próbę finanse rodzin i państw.

W ten sposób także Adwent chrześcijański – czas liturgiczny, który przypomina drogę Boga do człowieka, w historii – jakby utracił swój sens, sens przyjścia (Oto Ten, który gładzi grzech świata, J 1, 29), a także poczucie nieprzerwanej obecności w naszej historii (A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata, Mt 28, 20).

A jednak, paradoksalnie, nieprawdopodobne przebrania tego Adwentu, które zmniejszają gorliwość człowieka, dążącego do Boga, mogą przywrócić świadomość inicjatywy Boga, szukającego człowieka, jak o tym pisał żydowski filozof Abraham Heschel.

Nasze pytania, nasze oczekiwania, nasze modlitwy – są tylko odpowiedzią, w dodatku niezdarną i nieadekwatą – dla Tego, który przychodzi, aby nas szukać i z nami wędrować.

A najważniejsze to nie, by Go znaleźć, ale by pozwolić Mu się znaleźć. Św. Katarzyna ze Sieny w ten sposób wyraziła paradoks Boga: na modlitwę chrześcijanina, który mówi „Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie”, Bóg odpowiada: „Ale ja jestem godzien, by przyjść do ciebie” (Legenda maior, 192).

„Nie ma bowiem łatwych odpowiedzi na złożone problemy” – przypomniał papież Franciszek w centrum dla uchodźców w Mytilenie – „Wręcz przeciwnie, istnieje potrzeba towarzyszenia procesom od wewnątrz”.

Bóg traktuje nas poważnie. A kiedy zdajemy sobie z tego sprawę, życie się zmienia.

„A na Ziemi pokój ludziom umiłowanym przez Pana”: we Włoszech wyszło właśnie nowe, trzecie wydanie mszału, w którym wprowadzone zostało do liturgii nowe tłumaczenie hymnu „Chwała na wysokości Bogu” (Łk 2,14). Poprawia ono tradycyjny przekład  błędnego tekstu łacińskiego, w którym dosłowne tłumaczenie podkreśla „dobrą wolę” tych, którzy przyjmują tajemnicę Bożego Narodzenia. Tymczasem w oryginalnym tekście greckim Ewangelia mówi o „dobrym planie”, który z miłości ma Bóg wobec ludzi, a którym jest Wcielenie Syna. Darmowy pomysł Boży, wypływający z istoty Trójcy świętej. Aniołowie go ogłaszają nocą w Betlejem, a wieść przeznaczona najpierw grupie pasterzy staje się wieścią uniwersalną. Pasterze nie zatrzymali się na patrzeniu w niebo, gdzie jeszcze chwilę przedtem jawiło się mnóstwo aniołów, ale powiedziawszy do siebie „Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam wydarzyło i o czym nam Pan oznajmił” (Łk 2, 15), ruszyli w drogę. To, co zobaczyli było dokładnie tym, o czym mówi im anioł: Dzieciątko, nowonarodzone, położone w żłobie. Do Maryi i Józefa tradycja, sugerując się odnośnikami biblijnymi, jak również realizmem, dołożyła w czasie woła i osła.

Ci pasterze, jak również sam żłób nie pachniały fiołkami, jednak paradoksalnie sens leży  właśnie tutaj – jest nim to Dzieciątko, które w noc Bożego Narodzenia nie ma nic innego do powiedzenia.

Wieki prac artystycznych przedstawiających tajemnicę Narodzenia nie powinny odciągać naszego wzroku od konkretu, jaki znajduje się w znaku danym ludziom przez Boga, ludziom umiłowanym przez Niego takimi, jacy są, bez dodatków wartości estetycznej. Bóg stał się człowiekiem, przychodząc do kontekstu ludzkiego, stworzonego tak ze światła, jak i rzeczy przyziemnych. Była miłość Maryi i Józefa, ale był również i smród stajni. W jednym ze swoich listów Luigia Tincani przesyłając  życzenia bożonarodzeniowe, przypominała o tym samym: Jezus” przychodzi na sianie, przyjmuje potrzeby i ograniczenia natury, pojawia się, by mieszkać między grzesznikami”. W tym roku różne doświadczenia, jak choćby COVID, zmuszają nas do zastanowienia się nad kruchością człowieka oraz trudem życia ziemskiego. Wszystko to Syn Boży chciał przyjąć, do samego końca, po to, żeby to przemienić.

Myśli te przyszły mi do głowy czytając pojawiające się na portalach społecznościowych komentarze zgorszonych ludzi, którzy nie mogą pogodzić się z formą szopki postawionej na Placu św. Piotra w tym roku. A może zamiast tego hałasu można by było dostrzec szansę powrotu do istoty i teologicznego sensu Bożego Narodzenia, przyjmując „dobry plan” Boga wobec każdego z nas, bez potrzeby makijażu, tuszowania czegokolwiek?